Ik ben een millennial
11 november 2016, door Anne-Miep Vlasveld
Geboren in 1986 met een jeugd gedomineerd door lelijke truien, Cartoon Network en posters van boybands. Een jeugd met een vernieuwde opkomst van (extreem-)rechts, beginnende bij Pim Fortuyn en nu als toppunt de verkiezing van Trump als 45e president van de VS. Een jeugd waarin ik op 15-jarige leeftijd zag hoe een vliegtuig zich in de laatste Twin Tower boorde, hoe de “War on Terrorism” begon. Wat voor angst dat met zich meebracht. Angst voor een Derde Wereld Oorlog. Populisme, algemene uitdragingen van racisme. Bij elke nieuwe aanslag als eerste denken, “laat het alsjeblieft geen moslim zijn”. Zien dat dat wel het geval is. Facebook en het nieuws afsluiten. Bang. Niet voor moslims of andere bevolkingsgroepen. Bang voor de steeds groter wordende groep in de wereld die hardop zegt dat in Nederland geboren kinderen met Marokkaanse ouders terug moeten naar hun eigen land. Dat er een muur rondom Mexico moet worden gebouwd. Dat er geen plek is voor vluchtelingen, omdat het vrouwenverkrachters zijn die alleen uit zijn op onze banen. Druk bezig om rekruten te ronselen voor IS. Bang voor de wereld van morgen en het vertrouwen in de mensheid verliezen.
De wereld zou een plek vol liefde en mededogen moeten zijn. De wereld is een plek waar geld het belangrijkste geworden is. Waar het welzijn van mensen door derden wordt ingeruild voor meer rijkdom. Het moet anders. De status quo zoals we die kennen werkt niet meer. Niet voor de afgelopen generaties en ook niet voor de generaties erna. Maar of dit de oplossing is? Kiezen voor een narcistische, openlijk racistische, vrouwonvriendelijke, zelfverklaarde succesvolle zakenman? Ja, het moet anders: maar niet op deze manier. Het wordt tijd voor een nieuwe revolutie. Er wordt wel eens gezegd dat de millennialgeneratie niets meer heeft om voor te vechten. Er wordt gezegd dat de millennialgeneratie niets beters te doen heeft dan volwassenheid uit te stellen en lui op de bank hangen en verslaafd zijn aan de mobiele telefoon. Ik zeg dat dit niet klopt. Ja, we hebben geen Vietnamoorlog, geen baas in eigen buik (tenminste…), geen demonstraties voor vrouwenkiesrecht, geen “zonder woning geen kroning”, geen fluwelen revolutie, geen Dolle Mina’s. Er is wél iets om voor te vechten, met onze aarde en toekomst als grootste inzet.
Stop het one-issuedenken. Stop de absurde drang naar waanzinnige economische groei. Economische groei nastreven IS de status quo. Om verandering teweeg te brengen MOETEN we deze drang naar groei stoppen. Economische groei kan je niet eten of drinken. Je kunt er niet in wonen, het is geen manier om welzijn uit te drukken. Economische groei zorgt niet voor mededogen of persoonlijke vrijheid. Economische groei nastreven is de ketting die ons tot slaven maakt. Slaven tot iets waar je nooit maar dan ook nooit gelukkig van wordt. Dr. Guy McPherson schreef het op: “If you really think that the environment is less important than the economy, try holding your breath while counting your money”.
Het wordt tijd voor een groene vuist. Tijd om de status quo omver te werpen. Tijd om het heft in eigen hand te nemen en om op te staan voor onze aarde en toekomst! Tijd om je aan te sluiten bij de groene voorhoede. Tijd om te laten zien dat de millennialgeneratie wel bereid is om te vechten voor haar eigen toekomst. Om geen genoegen te nemen met de leeggeroofde planeet die aan ons doorgegeven wordt. Om een vuist te maken tegen populisme en haat. Om mededogen te tonen voor alles wat op aarde leeft en om te beseffen dat we zaken grondig op de schop zullen moeten nemen.
Daarom mijn oproep aan iedereen. Sluit je aan bij de groene voorhoede. Maak een vuist tegen de status quo! Sluit je aan bij PINK! en kom in actie. Nog nooit is iets belangrijker geweest dan dit. We kunnen onze koppen niet meer in het zand steken. We moeten in actie komen! We moeten onze manier van leven en denken aanpassen, anders is er niets meer om door te geven.
Kom in actie. Alsjeblieft.
Ik maak en vuist en sluit me aan bij de groene revolutie. Doe je mee?!